مبتلایان اوتیسم تماس چشمی کمتری برقرار می کنند

محققان ممکن است برای کاهش تماس چشمی در میان افراد مبتلا به اوتیسم ، توضیحی یافته باشند.

ویژگی مشترک اختلال طیف اوتیسم، ASD، کاهش تماس چشمی با دیگران در شرایط طبیعی است. اگرچه تماس چشمی بخش بسیار مهمی از تعاملات روزمره است، اما مطالعه ی مبانی عصبی تعامل اجتماعی زنده با تماس چشمی در این اختلال به دلیل ناتوانی در تصویربرداری همزمان از مغز دو نفر دچار محدودیت شده است.

با این حال، یک فناوری نوآورانه که امکان تصویربرداری از دو فرد را در شرایط زندگی طبیعی فراهم می کند، منتج به شناسایی مناطق خاصی از مغز در ناحیه جداری پشتی شده است که مرتبط با علائم اجتماعی اوتیسم می باشند.

مطالعه ای در مجله ی PLOS ONE نشان می‌دهد که این پاسخ‌های عصبی به ارتباط چهره به چهره و تماش چشمی، ممکن است یک شاخص بیولوژیکی مرتبط با طبقه‌بندی بالینی و ارزیابی اوتیسم ارائه دهد.

جوی هیرش نویسنده ، استادروان پزشکی و علوم اعصاب در دانشگاه ییل می‌گوید: «مغز ما تشنه اطلاعات درباره افراد دیگر است و ما باید بدانیم که چگونه این مکانیسم‌های اجتماعی در بافت یک دنیای واقعی و تعاملی هم در افراد معمولی و هم در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم عمل می‌کنند.

پژوشگران به رهبری هیرش و جیمز مک‌پارتلند، استاد مرکز مطالعات کودک دانشگاه ییل، فعالیت مغز را در طی تعاملات اجتماعی کوتاه بین دو فرد بزرگسال – که هر یک شامل یک شرکت‌کننده معمولی و یک فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود – با استفاده از طیف‌شناسی عملکردی فروسرخ نزدیک که یک روش تصویربرداری عصبی نوری غیرتهاجمی است را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.

برای هر دو شرکت‌کننده،ازکلاه‌هایی استفاده شد که دارای حسگرهای زیادی بود که نور را به مغز می تاباندند و همچنین تغییرات سیگنال‌های نوری را با اطلاعات مربوط به فعالیت مغز در حین خیره شدن به چهره ی فرد مقابل و ارتباط چشمی ثبت کردند.

محققان دریافتند که در طول تماس چشمی، فعالیت مغزی در قسمت قشر آهیانه ای خلفی شرکت کنندگان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور قابل توجهی در مقایسه با افراد غیر مبتلا به این بیماری کمتر است .

علاوه بر این، ویژگی‌های اجتماعی اختلال طیف اوتیسم همانطور که با نمرات ADOS ( برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم، ویرایش دوم) اندازه‌گیری شد، با فعالیت در این ناحیه مغز مرتبط بود. فعالیت عصبی در این نواحی بین شرکت‌کنندگان معمولی در طول تماس واقعی چشم به چشم، اما نه در حین نگاه کردن به یک چهره ویدیویی، همزمان بود. این افزایش مورد انتظار در جفت عصبی  مبتلایان به اوتیسم مشاهده نشد و این موضوع با تفاوت این فراد در برقراری تعاملات اجتماعی مطابقت دارد.

هیرش می‌گوید: «ما در حال حاضر نه تنها از نوروبیولوژی اوتیسم و تفاوت‌های اجتماعی، بلکه در ارتباط با مکانیسم‌های عصبی زیربنایی برانگیزاننده ی ارتباطات اجتماعی نیز داریم.

مترجم : آزاده ثابتی – کارشناسی ارشد روانشناسی